1- در قانون کار مراجع پیش‌بینی شده برای حل اختلاف میان کارگر و کارفرما در اموری نظیر اخراج بدون دلیل موجه، عدم پرداخت حقوق و مزایا، مرخصی و غیره شامل هیات تشخیص (مرجع بدوی) و هیات حل اختلاف (مرجع تجدیدنظر) می‌شود.
2- کارگران بیش از مراجعه به هیات تشخیص می‌بایست از طریق سازش مستقیم با کارفرما، مذاکره از طریق شوراهای اسلامی مستقر در کارگاه یا انجمن صنفی کارگران یا نماینده قانونی کارگران و کارفرما سعی در حل اختلاف نماید.
3- در صورت به نتیجه نرسیدن راه‌های فوق کارگر برای طرح دعوا به اداره کار حوزه‌ای که در آن واقع شده مراجعه نماید و درخواست خود را با شرح مختصر اختلاف بوجود آمده حقوق و مزایایی که احتمالاً پرداخت نشده است ارائه نماید و یا از طریق دادن وکالتنامه رسمی به نماینده خود طرح دعوا کند. رسیدگی به دعاوی در مراجع حل اختلاف پیش‌بینی شده در قانون کار رایگان است.
4- در مواردی که هیات تشخیص برای روشن شدن حقیقت نیاز به تحقیقات و بررسی‌های لازم داشته باشد، پرونده را برای اداره بازرسی و تحقیق ارسال می‌نماید. گزارش بازرس اعزامی ملاک صدور رای است.
5- رای هیات تشخیص ظرف 15 روز از تاریخ ابلاغ به طرفین لازم‌الاجرا خواهد شد، ولی ظرف همین مدت هر یک از طرفین می‌تواند اعتراض خود را به این رای کتباً به هیات حل اختلاف تقدیم کند و رای این هیات قطعی و لازم‌الاجرا است.
6- آراء صادره از مراجع پیش‌بینی شده در قانون کار علی‌رغم قطعیت قابل اعتراض در دیوان عدالت اداری است. این اعتراض مانع اجرای آراء مذبور نمی‌شود مگر اینکه دیوان دستوری دایر بر توقف عملیات اجرایی صادر کند.
7- مواردی نظیر پرداخت دیه و خسارت و یا توهین و فحاشی اگرچه در کارگاه باشد و در روابط میان کارگر و کارفرما رخ داده باشد، نوعاً از شمول قانون کار و مراجع پیش‌بینی شده در آن خارج است و مطابق قوانین عمومی در محاکم دادگستری مورد رسیدگی قرار می‌گیرد.
8- آراء صادره از هیات تشخیص و هیات حل اختلاف در صورتی که توسط طرف محکوم علیه اجرا نشود به دادگستری مربوطه ارسال و پس از صدور اجرائیه و ابلاغ به محکوم علیه به مورد اجرا گذاشته می شود.
